Bir türbe düşünün ki…
Toprağı vatan, bekçileri şanlı Mehmetçik.
Suriye’nin göbeğinde ve 11. yüzyıldan beri dikili duran gururumuz.
2015’te bir gece yarısı, 600 asker, 39 tank, 57 zırhlı araç…
“Şah Fırat” operasyonu dediler adına.
Süleyman Şah’ın kemiklerini aldık, kaçırdık adeta.
Hem de kendi vatan toprağımızdan.
Lozan’da masa başında kazandığımız toprak parçasını, sahada verdik.
“Geçici” dediler, tam 9 yıl oldu, hala çıt yok.
Eşme köyünde “muvakkat” bir türbe, bekliyor öylece…
IŞİD geliyormuş…
Ne IŞİD’i be kardeşim?
Ceddinin mezarını koruyamayan devlet, neyi koruyabilir?
Osmanlı’nın atası Süleyman Şah’ın türbesini taşımak…
Üstelik “stratejik hamle yaptık” diye övünmek…
Bu nasıl strateji, nasıl bir akıl tutulması?
Tarihe not düşülüyor bu olanlar.
2003’te Irak karıştı, sustuk.
2011’de Suriye yanmaya başladı, bekledik.
2014’te IŞİD tehdidi, bardağı taşıran damla oldu.
Ve biz… Koskoca Türkiye Cumhuriyeti olarak, kendi toprağımızdan çekildik.
Şimdi soruyorum size:
Karakozak’taki o eski türbenin molozları, vicdanlarımıza çöken betondan daha mı hafif?
“Geçici” diye diye kalıcı hale getirdiğimiz bu utanç, tarih sayfalarında nasıl yer alacak?
Bazıları “başarılı operasyon” diyor. Evet, teknik olarak öyle…
Ama ya manen? Ya tarihimize, ecdadımıza karşı sorumluluğumuz?
Eşme’deki “geçici” türbe, aslında bizim geçici bahanelerimizin anıtı gibi duruyor.
Ne zaman cesaretimizi toplayıp, Süleyman Şah’ı layık olduğu asıl yerine götüreceğiz?
Yoksa biz, tarihimizi “taşınabilir” bir eşya gibi görmeye mi başladık?
Düşünün, kendi toprağından “stratejik” sebeplerle çekiliyor.
Sonra da buna iktidar da “zafer” diyor.
Tarihin cilvesine bakın..
Üstelik yenilgimizi kendimize “başarı” diye yutturuyoruz.
Süleyman Şah, kim bilir mezarında ne düşünüyordur…
Saygılarımla
Yorumlar kapalı.