Bu cümle ile,uzun yıllar önce Shauna Sing Baldwin in yazdığı, “Beden Unutur Yürek Hatırlar” isimli romanı okurken karşılaşmıştım.Bu bakış açısı,bu felsefe ile rastlaşmamın beni derinden etkiledigini söylemem yanlış olmaz.Bu kontrol gerektren, bir anlamda insanı frenleyen ve belki de o an için sağduyuyu devreye sokabilen yegane tarifti…Ne yalan söyleyeyim,düne kadar bu tarif benim için gayet uygun ve üstelik gerçekti de.Ancak dün anladım ki,çaresizlik hissi sizi aşınca ve düşünceler akılla kalp arasında sıkışınca ACI bütün heybetiyle sizi sarmaliyor!..Kaçamıyor,saklanamiyor,erteleyemiyor insan!
Dün; benim güzel yurdumun her köşesi gibi güzel, ama ayrıca benim evim Izmir’im de onlarca noktada yangınlar çıktı, belki de çıkartıldı (!?)..Soru işaretli birçok konu gibi bu husus da; yıllardır düşünen,irdeleyen her kişinin gümdeminde tabii ki.Ancak yangın evinizde çıkınca; evinizi,börtü böceğinizi,ağacınızı,salkım söğüdünüzü yakınca “ACI düşünce hatasıdır ” felsefesi işlemiyor…ANLADIM! Bedenim,ruhum,kalbim acıyor.Karşiyaka’mız her ne kadar insanlığın acimasızlığından nasibini almış olsa da, tabiiat kendini daima yenileyen o sihirli devri-daimini inatla sürdurüyordu ki,.. O da ne ?! Sayısını tam olarak tespit etmenin mumkun olmadığı çoklukta alevler sardı dört bir yanımızı.
Bir çok açıdan degerlendirmeye muhtaç bir durum bu.Ihmal,kasıt,sabotaj,ceahalet,yönetimsel hatalar,rüzgar,mevsim,küresel iklim değişiklikleri vs gibi.” Evin içinde yaşayanından,il ve ilçeyi konusunda yöneteninden,ülkeyi ve sehirleri konusunda yönetenlerine kadar,..hatta büyük dünya düzeninin uygulamasi varsayımları da dahil, büyuk ve bütün bir paket bu ” diye düşünüyorum.
Benim şehrimde mevsimler böyle olmazdı.Nisan yagmurları yağar,şehrimi temizler ve barajlarımı doldururken bir yandan da tabiat,bahcelerimi rengarenk nevşünemalarla boyardı.Tüm bunlar olurken insanlar kardeşti,bir yerlerden sabotaj tehditleri gelmez ve gündüz yada gece esen yaz ruzgari insana “ah” degil “oh” dedirtirirdi..Tabiatı kökünden bozduğumuz bir gerçekken,buna günlük ya da kesin çözümler bulmadıgımiz/bulamadığımız da bir gercek.
Benim bu konuyu sade bir vatandaş olarak irdelemem,bir yere kadar kabul edilebilir…Ancak içimi sıkan ve tepki gösterdigim bir durum var ki bunu mutlaka yazmaliyim : şehrimdeki diğer insanların yangın bölgesine karşı,takip etmek dısındaki duyarsızlığı…Bu süreçte özellikle gençler ve yardım edebilecek herkes(!) yaşamina normal bir sekilde devam edebildi.Bunu gercekten anlayamıyorum.Oysa bilinen şeyler var,…yönetimdeki acziyet bunlardan sadece biri.Bunu söylerken sadece kamusal yönetimden bahsetmiyorm.İdari yönetim konusunda biz halk olarak görev ve sorumluluk alabilecekken sadece üzuldük,takip ettik,seyrettik ve korktuk ! Oysa bu sehir bizim ! Herkes koşsa bir yerinden tutsa ormanlarimiz bu kadar yanmaz ve sehrimiz üzerinde hayalleri olanlar,plan ve programlarıni bir kez daha düşünürlerdi !
Kisaca demem o ki :… Bugün ACI İÇİMDE ve YANIYOR.
Saygılarımla
