İsraf olacaksan doğma çocuk…

İsraf olacaksan doğma çocuk…

Bir Anadolu ezgisinin dizesi aklıma çivi gibi çakıldı.

“İsraf olacaksan doğma çocuk”

İsraf olacaksan… İsraf…

Bu dünyada ne çok şey israf ediliyor.

İnsani değerler israf ediliyor, ulusal değerler, evrensel değerler… Emek israf ediliyor, doğa israf ediliyor.

Savaşta, iş kazalarında, terörden, açlıktan, yoksulluktan israf oluyor insan yaşamı,

Siyasette, bilimde, bürokraside, iş dünyasında, israf oluyor insanların bilgileri, birikimleri…

Ve umut israf ediliyor.

Çocukların açlıktan ölmeyeceği, savaşsız, sömürüsüz bir dünya kurulabileceğine dair umutlar…

En çok da çocuklar israf oluyor.

Gözü dönmüş sömürü düzeninin bedelini en ağır onlar ödüyor. Büyüklerin savaşında en çok onlar israf oluyor.

Sermayenin doymak bilmez iştahına servis edilip, tabakta kalmış yemek artığı gibi çöpe atılıyorlar.

Zamanından önce büyümek zorunda kalan çocuklarımız, hayallerini ceplerinde rengi solmuş misketler gibi taşırken, sistemin dişlileri arasında israf oluyorlar. Bozuk düzenin eliyle ertelenen yaşamlarının hesabını kimden soracaklarını bile bilemeden kayıp gidiyor yaşam ellerinin arasından.

Hayalleri daha mahallesinin, köyünün sınırlarını aşamadan koparılıyorlar bu hayattan. Koyu, yapışkan, acımasız pis bir bir karanlık sarıyor dünyalarını akraba, aile, komşu kılığında…

Küçücük dünyalarında, kısacık hayatlarında, tarifi, dayanılması imkansız acılarla, çaresizce hayata tutunmaya çalışsalar da ne fayda…İsraf oluyorlar göz göre göre.

“Neden ?” diye soranlar, “olmaz! “ diye reddedenler, “değişmeli” diye baş kaldıranlar, filizlenip dal verecekleri zamanda köklerinden sökülüp atılıyorlar. İsraf oluyor çocuklar…

İnsanlığın en büyük ayıbıdır israf olan çocuklar… Yağlı kara gibi çalınmıştır insanlığın anlına. Temizlenmesi zor sildikçe bulaşır bu kir.

Aklıma çivi gibi çakıldı.

“İsraf olacaksan doğma çocuk”!..

Bilse, bilebilse, seçebilse, doğar mıydı?